برادر شهید: شهید خیلی علاقه داشت به جبهه برود و در آخر هم به آرزوی خود رسید و به جبهه در چند نوبت رفت و وقتی می آمد از حال و هوای جبهه برای دیگران تعریف می کرد تا آنان را تشویق کند به جبهه بروند. خودش روحیه ی بسیار خوبی داشت و احساس غرور و شخصیت می کرد.
مادر شهید: فرزندم به مسائل و شرعیات خیلی اهمیت می داد. نماز شب می خواند و دخترم زیاد او را اذیت می کرد و به برادرش می گفت که الان چرا نماز شب می خوانی، صبر کن تا صبح شود و نماز شب را به نماز صبح وصل کن و او به خواهرش می گفت به کسی نگو من نماز شب می خوانم، هر وقت شهید شدم می توانی بگویی. به دعای کمیل خیلی عشق می ورزید و وقتی گوش می داد زیاد گریه می کرد و یک رادیو کوچک داشت به اتاقش می برد و دعا گوش می داد و گریه می کرد. شهید همیشه دنبال خواهرزاده ام(شهید محمد مصطفی پور) می رفت و او را به دنبال خود به مراسمات و مساجد و دعای کمیل می برد.